Ogrodzenia naturalnie szykowne
Minęły dawno czasy, gdy drewniane ogrodzenia kojarzyły się przede
wszystkim z siermiężnymi poszarzałymi płotami wiejskich posesji najczęściej
wykonanymi z krzywych sztachet. Dzisiaj po ogrodzenia z drewna sięgają również
zwolennicy nowoczesnej estetyki – współczesne technologie obróbki drewna i jego
zabezpieczenia, a także obecność na rynku materiałów kompozytowych otworzyły
możliwości uzyskania przęseł idealnie dopracowanych technicznie i estetycznie.
Drewno jest wdzięcznym materiałem do budowy ogrodzeń, ponieważ możemy z
łatwością zmienić jego kolor czy kształt, by uzyskać zaskakujące efekty.
Konstrukcje z drewna są obecnie także nietrudne do postawienia ze względu na
szeroką dostępność gotowych modułów.
GATUNKI DREWNA – TRWAŁOŚĆ I ESTETYKANa drewniane płoty najlepiej
wybrać gatunki drewna pozwalające na zachowanie największej trwałości i estetycznego wyglądu ogrodzenia przez długie lata bez nadmiernej uciążliwej
konserwacji. Wymóg ten może stać jednak w sprzeczności z ofertą rynkową, przede
wszystkim wtedy, kiedy czynnikiem decydującym jest cena. W Polsce do budowy
drewnianych ogrodzeń najczęściej wykorzystuje się drewno rodzime – nadają się do tego celu zarówno surowce z drzew liściastych, jak i iglastych. Jest ono łatwo dostępne i stosunkowo niedrogie, ale musi być odpowiednio sezonowane oraz zabezpieczone
przed wilgocią, grzybami oraz owadami.
Najlepiej, jeśli zostało zabezpieczone fabrycznie (ciśnieniowo) – samodzielna
impregnacja nie przyniesie tak dobrych rezultatów, gdyż preparat nie wniknie
zbyt głęboko. Gatunki liściaste wybierane do budowy płotów to akacja, wiąz,
jesion, osika, olcha oraz najbardziej odporne na działanie warunków
atmosferycznych, ale drogie drewno dębowe. Jesion, osika i olcha będą wymagały
regularnej konserwacji – eksperci zalecają stosowanie do impregnacji i odnawiania lakierobejcę ochronno-dekoracyjną. Do budowy przęseł lepiej nie
wykorzystywać desek brzozowych, lipowych czy jaworowych, ponieważ mimo
regularnej konserwacji szybko niszczeją. Drewno drzew iglastych – sosnowe,
świerkowe i modrzewiowe – również często spotyka się na ogrodzeniach. Surowce te są łatwo dostępne, jednak szczególnie świerk i sosna mają średnią wytrzymałość
– w trakcie ich wysychania wypływa żywica, co obniża wytrzymałość płotu i jego
walory estetyczne. Zjawisko to występuje przede wszystkim po zamontowaniu
drewna niewysuszonego, sprzyjają mu także upały. Bardziej odporne drewno, np.
dębowe, jest z kolei bardzo drogie – z reguły używa się go do budowy słupów
ogrodzeniowych, czasami furtek i bram. Można rozważyć również budowę ogrodzenia z drewna egzotycznego (żywotnik olbrzymi, merbau, tatajuba, massaranduba). W tym przypadku materiał jest znacznie bardziej wytrzymały na niekorzystne
warunki atmosferyczne, często w ogóle nie wymaga impregnacji, trzeba się jednak
liczyć z wysokimi kosztami. Do
budowy płotów wybierajmy drewno zdrowe, niedotknięte sinizną, działaniem
szkodników, nie powinno mieć sęków, dziurek, pęknięć czy pęcherzy żywicznych. Dobrze, jeśli ma ono gęsty, regularny rysunek słojów.
PRAKTYCZNE KOMPOZYTYOgrodzenia kompozytowe są równie efektowne, jak te wykonane z naturalnego drewna, a przy tym znacznie łatwiej
utrzymać je w dobrej kondycji. By nie traciły na swojej urodzie, wystarczy je
od czasu do czasu umyć wodą, natomiast nie trzeba ich malować farbą czy też
impregnować. Uzyskanie wszystkich tych właściwości jest możliwe dzięki
nowoczesnemu materiałowi, z jakiego są wytwarzane. To mieszanka mączki drzewnej
oraz polimeru i dodatków takich jak pigmenty i stabilizatory. Kolorystyka
ogrodzeń kompozytowych odpowiada na najnowsze trendy – do dyspozycji mamy
wyroby w atrakcyjnych barwach drewna egzotycznego, np. teaku czy bangkiraj,
orzecha, a także modnych odcieniach szarości.
JAK DZIAŁA BIOKOMINEKKominek tego typu działa w oparciu o płynne biopaliwo na
bazie alkoholu – bioetanolu. Tym samym
podczas spalania nie wytwarza się dym ani sadza, a produktami spalania są jedynie para wodna i dwutlenek węgla. Sercem biokominka jest zbiornik na
biopaliwo – tzw. biowkład, najczęściej wykonany z wysokogatunkowej stali kwaso- i termoodpornej, przykryty palnikiem, stalową siatką lub ażurową listwą
dekoracyjną oraz ruchomą maskownicą przymykową umożliwiającą regulację płomienia
oraz gaszenie ognia. W większości modeli palnik wyposażony jest we wkład wchłaniający
paliwo i zapobiegający jego wylaniu. Zapewnia
on również oszczędne spalanie – w biokominku palą się bowiem opary paliwa, a nie sama ciecz. Wkład biokominka może stanowić niezależny moduł do
samodzielnej, dowolnej zabudowy. Może też być fabrycznie umieszczony w dekoracyjnym korpusie ze stali ozdobnej, kamienia albo szkła. Sposób wykończenia
określa rodzaj i przeznaczenie danego modelu. Na rynku znajdziemy wiele
ciekawych biokominków dających bardzo duże możliwości instalacji. Będą to np. kominki liniowe, stołowe, okrągłe. Modele niewielkie, mobilne pozwolą na wszechstronne zastosowanie,
dowolną modyfikację aranżacji z myślą o wykorzystaniu w salonie, łazience, na
stole, komodzie, na tarasie. Duże wkłady przeznaczone są do pełnej zabudowy, jako
kominki portalowe, kominki narożne czy samodzielne, wolnostojące kozy.
WARTOŚĆ DODANA – CIEPŁO Z BIOKOMINKABiokominek nie nadaje się do
stosowania jako główne źródło ciepła. Może jednak być emiterem przyjemnego ciepła w bliskim jego sąsiedztwie i nieco podnosić temperaturę w niewielkim pomieszczeniu – w tym sensie stanowić
uzupełniające źródło grzewcze. Litr paliwa w zależności od wielkości ognia, jaki wygenerujemy w kominku, wystarcza na 3-5
godzin stałego palenia. Kaloryczność biopaliwa jest wyższa niż drewna i analogiczna do kaloryczności węgla brunatnego. Standardowe modele biokominków o
średnich rozmiarach do montażu stałego mają szacunkową moc grzewczą ok. 2 kW.
Jest to porównywalna moc tradycyjnego elektrycznego grzejnika pokojowego, która
wynosi ok. 1,5 do 2 kW.
